Παππούς και Γιαγιά – Ιστορίες Αυτογνωσίας

Παππούς και γιαγιά.

Δύο από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα στη ζωή μας.

Αφενός γιατί, συνήθως, θυσιάζονται για τη δική μας ευτυχία.

Αφετέρου γιατί μέσα από τις εμπειρίες της ζωής, απέκτησαν κάποια σοφία, την οποία μοιράζονται απλόχερα μαζί μας.

Αυτός είναι ο παππούς μου. Ψηλός, λιγνός και γοητευτικός, με ένα γαλαζοπράσινο, σπινθηροβόλο μάτι θαρρείς και μέσα του έχει κλειστεί ολάκερος ο ωκεανός, με όλους του τους θησαυρούς. Δεν είναι μόνο το χρώμα τους σπάνιο, μα πολύ περισσότερο η λεπτοφυής αγάπη, που αυτά εκπέμπουν. Είναι η αδυναμία μου! Μου φαίνεται πως ξέρει πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορεί να συλλάβει ο νους μου. Είναι και λίγο μυστήριος… μιλάει πολλές «δικές του γλώσσες». Σε πολλούς μιλάει με αυτά τα σπάνια μάτια. Σε άλλους μιλάει με τη χρυσαφένια του καρδιά. Το περίεργο, όμως, είναι πως σε ορισμένους μιλάει χωρίς να μιλάει, δηλαδή στη σιωπή! Πώς το κάνει αυτό, μη με ρωτάτε… μόνο αυτός και ο Θεός γνωρίζουν!

Με εμένα έχει έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας. Μου μιλάει μέσα από ιστορίες. Άλλοτε δικές του και άλλοτε άλλων. Κάθομαι και τον ακούω με τις ώωωωωρες και χάνομαι κοιτώντας τον. Πολλές φορές μάλιστα δεν ακούω καν τι λέει, γιατί η εικόνα του και μόνο είναι σαν την αρχή, τη μέση και το τέλος μιας μυστικής, μα άκρως ενδιαφέρουσας ιστορίας. Αφήστε που πάντα το καταλαβαίνει και με καθησυχάζει, λέγοντάς μου πως, δεν πειράζει, φτάνει που τον ακούει η καρδιά μου.

Αυτός αποκαλεί τις διηγήσεις του ιστορίες αυτογνωσίας, μα δεν έχω καταλάβει γιατί. Αυτογνωσίας… δηλαδή τι θέλει να πει; Να γνωρίσω τον εαυτό μου; Αφού τον ξέρω τον εαυτό μου! Κοιτιέμαι στον καθρέφτη και βλέπω ένα ψηλό, αδυνατούτσικο, κατσαρομάλλικο κοριτσάκι, με καστανά μάτια και μεγάλα φρύδια. Στον χαρακτήρα είμαι λιγάκι τσαούσα, όπως με πειράζει η γιαγιά μου, αλλά κατά βάθος είμαι καλό παιδί. Εκείνος, βέβαια, επιμένει πως ο καθρέφτης μου είναι αρκετά θολός και δε βλέπω καλά (άλλο πάλι και τούτο﮲ αφού η μαμά μου τον γυαλίζει συνεχώς!).

Ομολογώ πως οι ιστορίες του παππού μου, με έχουν βοηθήσει σε πολλά στραβά μου… Για παράδειγμα είμαι λιγάκι ζηλιάρα, το παραδέχομαι! Και μια μέρα -σα να το ήξερε ο άτιμος- μου είπε μια ιστορία για τη ζήλια και ήταν σα να με «ξεγύμνωσε», δίχως να πει το όνομά μου… ε, από εκεί και πέρα άρχισα λιγάκι να το παρατηρώ και κατάλαβα πως δεν είμαι λιγάκι…. αλλά πολύ ζηλιάρα. Με τον καιρό, λοιπόν, αντιλήφθηκα πως οι ιστορίες του παππού δεν ήταν απλές ιστορίες. Όλες τις έλεγε για κάποιο λόγο. Έτσι έγινα λίγο πιο προσεκτική κατά τις αφηγήσεις του και σκέφτηκα, όταν γυρίζω σπίτι, να κρατώ και κάποιες σημειώσεις. Ίσως, με το πέρασμα του χρόνου, να καταλάβαινα καλύτερα τι ήθελε να μου πει, μέσα από αυτά τα διηγήματα. Πάντως σίγουρα είχαν, αυτό που έλεγε και ο Αίσωπος, ένα ηθικό δίδαγμα, δηλαδή, ένα μάθημα συμπεριφοράς να μου δώσουν.

Θα σας πω και κάτι ακόμα ακαταλαβίστικο. Ο παππούς μου πάντοτε επιμένει, πως αυτό που μετράει δεν είναι το «φαίνεσθαι», αλλά το «Είναι». Και συμπληρώνει, έπειτα – λες και έχω πιάσει το πρώτο μέρος! – πως για να καταλάβεις το «Είναι», πρέπει πρώτα να αντιληφθείς την απάτη του «φαίνεσθαι». Ε, εκεί πάλι τα ξαναχάνω και έρχεται η ώρα να γυρίσω σπίτι, ελπίζοντας πως με τη φώτιση του Θεού, κάποια στιγμή θα καταλάβω τι εννοεί ο αγαπημένος μου παππούλης…

Αυτή είναι η γιαγιά μου. Μια γυναίκα με τα όλα της! Τρυφερή, στοργική, γλυκομίλητη, ταπεινή, ειλικρινής, αγαπησιάρα και πάνω απ’ όλα κορυφαία μαγείρισσα!!! Όλη μέρα το σπίτι της γιαγιάς και του παππού μοσχοβολάει λιχουδιές της ώρας, που ετοιμάζει η γιαγιάκα μου με τα χεράκια της! Ευτυχώς μένουμε κοντά και τους επισκέπτομαι κάθε μέρα. Ευτυχώς όμως κι ο Θεός μού χάρισε καλό μεταβολισμό, ώστε να διατηρώ μια κομψή, παιδική, τσαχπίνικη σιλουέτα.

Η γιαγιά μου, που λέτε, είναι το γυναικείο μου ίνδαλμα. Συγκεντρώνει στο πρόσωπό της όλα όσα έλεγε ο Χριστούλης (αγαπήσεις κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της ψυχής σου και εξ’ όλης της διανοίας σου και εξ’ όλης της ισχύος σου και τον πλησίον σου ως σεαυτόν) και όλα όσα λέει η παράδοση (κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό, ο άνθρωπος ό,τι μπορεί κι ο Θεός ό,τι θέλει…) και όλα στη ζωή της τα ερμηνεύει αναλόγως. Και ως ένα μυστήριο, δεν πέφτει ποτέ έξω. Πάντα θα υπάρχει κάτι που έχει πει ο Χριστούλης ή ο σοφός λαός και θα ταιριάζει στην περίσταση. Για αυτό και δε θυμώνει, σχεδόν ποτέ! Είναι σα να ξέρει μέσα της τον λόγο που κάθε τι γίνεται γύρω μας και έτσι έχει απαλλαχτεί από τα περιττά, όπως λέει, άγχη και ανησυχίες. Με κάθε αφορμή, λοιπόν, θα μου πει κι αυτή μια ιστοριούλα με ένα ηθικό διδαγματάκι και μεταξύ μας τα δικά της τα πιάνω λίγο πιο εύκολα από του παππούλη μου.

Η γιαγιά μου κάνει και κάτι ακόμη, για πολλούς, περίεργο. Βρίσκεται σε μόνιμη νηστεία. Πιστεύει πως πρέπει να προετοιμαζόμαστε όλο τον χρόνο για την Ανάσταση και πως με τη νηστεία εξαγνίζεται, όχι μόνο το σώμα, αλλά και ο νους. Σταυρώνει, λοιπόν, τις επιθυμίες της στο όνομα της Ανάστασης. Αφήστε που είναι και ψυχοπονιάρα και φιλόζωη και δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί πως θα χορτάσει με ένα κομμάτι κρέας από ζωντανό. Τα γαλακτοκομικά και τα φυτά έχουν τον δικό τους ρόλο, λέει, και αρκούν και περισσεύουν για να χορταίνει το στομάχι μας. Αλλά δεν έχει κατηγορήσει ποτέ κανέναν για τις διατροφικές ή άλλες του επιλογές. Είναι πάντα ανεκτική με τον κόσμο.

Αυτοί λοιπόν είναι οι αγαπημένοι μου παππούδες. Είμαι σίγουρη ότι και οι δικοί σας δε θα διαφέρουν και πολύ, αφού κάθε παππούς και γιαγιά αγαπάει τα εγγόνια του, σαν «δυο φορές παιδιά του». Και για να λέμε και την αλήθεια και τι δε δίνουν για να βλέπουν τα πρόσωπά μας χαρούμενα και χαμογελαστά. Επειδή, λοιπόν, ο παππούς μου είναι της άποψης, πως εάν ξέρω κάτι που μπορεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους μου, πρέπει να μιλάω και όχι να σιωπώ και επειδή η γιαγιά μου λέει πως «γνώση που δε μοιράζεται, είναι χαμένη γνώση», αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις ιστορίες αυτογνωσίας του παππούλη και της γιαγιάκας μου. Έτσι κάνω και εγώ το χρέος μου και πού ξέρουμε, ίσως κάποιος, κάπου, κάποτε να…

Προτού ξεκινήσουμε όμως το ταξίδι μας στα μονοπάτια της σοφίας του παππού και της γιαγιάς, είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω κάτι που μου τονίζουν πάντοτε, πριν από κάθε διήγηση και οι δύο:

«Η σοφία του παππού και της γιαγιάς ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, που αυτά που σκέφτεται, τα εκφράζει με τον λόγο και αυτά που εκφράζει, τα κάνει πράξη. Η σοφία του παππού και της γιαγιάς ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, που είναι ειλικρινής. Η σοφία του παππού και της γιαγιάς ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, που προσεύχεται για παγκόσμια ειρήνη. Η σοφία του παππού και της γιαγιάς ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, που συμπεριφέρεται σε κάθε πλάσμα, σαν πλάσμα του Θεού. Η σοφία του παππού και της γιαγιάς ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, που Αγαπάει. Η σοφία του παππού και της γιαγιάς ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, που απέχει από πράξεις βίας. Επομένως, παππούς και γιαγιά είναι κάθε πρόγονός μας και κάθε συνάνθρωπός μας, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή φυλής, που μιλάει και πράττει με Σοφία».

Για τον λόγο αυτό στο τέλος κάθε ιστορίας ο/η συγγραφέας θα καταγράφεται με το όνομά του και την αντίστοιχη προσφώνηση παππούς/γιαγιά.

Καλή μας απόλαυση!