Ο Θεός Και Ο Καπνός
Κάποτε, από ένα τραγικό ναυάγιο επέζησε μόνο ένας άνδρας. Τα κύματα τον ώθησαν στην ακτή ενός ερημικού νησιού. Μόνος και έρημος έκλαιγε σπαρακτικά, απευθυνόμενος στον Θεό, παρακαλώντας Τον να τον σώσει από τη φρικτή του μοίρα. Καθώς δεν ήταν εξοικειωμένος με πρωτόγονους τρόπους επιβίωσης, αγωνίστηκε σκληρά να κρατηθεί στη ζωή.
Τελικά, κατάφερε να στήσει μία καλύβα για να τον προστατεύει και να φυλάξει τα λίγα υπάρχοντά του. Κάθε μέρα έψαχνε σχολαστικά στον ορίζοντα, ελπίζοντας να βρει μια απάντηση στις προσευχές του.
Μια μέρα, καθώς γυρνούσε από την αναζήτηση τροφής, έφτασε σπίτι και είδε την καλύβα του να καίγεται. Δεν έμεινε τίποτα, παρά καπνός και στάχτη. «Θεέ μου, πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό!», κραύγασε. Απελπισμένος, χωρίς καμία ελπίδα, πλέον, αποκοιμήθηκε.
Την επομένη, ξύπνησε από τον ήχο ενός καραβιού. Είχε έρθει να τον σώσει. Ρώτησε τον ναύτη:
– Πώς γνωρίζατε ότι ήμουν εδώ;
– Καθώς σαλπάραμε ανατολικά, είδαμε το σήμα καπνού.
Ηθικό δίδαγμα: Ο Θεός εργάζεται επάνω στις ζωές μας, ακόμη και κατά τη διάρκεια των πιο επίπονων καταστάσεων που περνάμε. Εύκολα αποθαρρυνόμαστε, όταν τα πράγματα φαίνεται να μην πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Όμως, πρέπει να βρίσκουμε το κουράγιο και να θυμόμαστε… κάθε φορά που η καλύβα μας καίγεται, είναι σημάδι καπνού που έλκει τη Θεία Χάρη.
Ιστορία της Παγκόσμιας Σοφίας