Η Ζωή
Η εγγονούλα Αλεξάνδρα γράφει:
Κάποτε ήταν μόνος Του
μα ήθελε παρέα
και Του ‘ρθε τότε ξαφνικά
μία τρελή ιδέα:
«Θα φτιάξω μία όμορφη,
γλυκύτατη “κυρία”
που σαν αυτή δεν έμοιαξε
άλλη ποτέ καμία.
Θα είναι ενδιαφέρουσα
και λίγο μυστηριώδης,
άλλοτε πιο ευχάριστη
και άλλοτε πιο αγχώδης.
Κάποιες φορές πολύπλοκη,
δυσνόητη, μπερδεψιάρα,
μα άλλες φορές πιο εύκολη
και πάντα παιχνιδιάρα.
Σε κάθε ώρα και στιγμή
θα είμαστε μαζί
και θα της δώσω ένα όνομα
που το αγαπώ πολύ…
θα είναι η Ζωή!».
Και έτσι με μια κίνηση
δημιούργησε την πλάση,
ήλιο, αστέρια, ουρανό,
χώμα, νερό και δάση.
Έφτιαξε τα πετρώματα,
δέντρα και λουλουδάκια
και στη συνέχεια πρόσθεσε
χαρούμενα ζωάκια.
Τη φύση τη διαπότισε
με μπόλικη αγάπη
και ο Ίδιος την «κατοίκησε»
σε κάθε της κομμάτι.
Όμως, αγάπη ήθελε
κι Αυτός να λάβει πίσω
και έτσι αναρωτήθηκε:
«Τι να δημιουργήσω;
Χρειάζομαι κάτι ανώτερο,
υπέρτερο, σπουδαίο,
να κάνει το «παιχνίδι» Μου
ακόμα πιο ωραίο.
Θα πάρω χώμα και νερό,
λίγη φωτιά και αέρα,
θα ανακατέψω αρκετά
και θα προσθέσω αιθέρα.
Νέες μορφές θα δημιουργηθούν
αν όλα τα ενώσω
και από την Αγάπη Μου
άπειρη θα τους δώσω.
Τέλος, ένα πολύτιμο
δώρο θα τους χαρίσω,
που σαν αυτό δε δόθηκε
ποτέ πριν κάτι ίσο.
Κάτι που τ’ άλλα πλάσματα
σίγουρα θα ζηλεύουν…
θα δώσω το δικαίωμα
σε αυτές να επιλέγουν!».
Και τότε δημιούργησε
στον κόσμο τους ανθρώπους
που κατοικήσανε τη γη
σε κάθε λογής τόπους.
Κι ο Ίδιος υποσχέθηκε
να είναι πάντα κοντά τους
κι έτσι πήγε και κρύφτηκε
βαθιά μες στην καρδιά τους.