Ψυχικό Πινγκ-Πονγκ

Η εγγονούλα Ευθυμία γράφει:

Ήτανε μία φορά μία μητέρα με την έφηβη κόρη της και συζητούσαν για τα παλιά:

– Μαμά, θυμάσαι που όταν ήμουν μικρή παίζαμε πινγκ- πονγκ;

– Και βέβαια το θυμάμαι, γλυκιά μου.

– Όταν παίζαμε αντίπαλοι, δε με άφηνες να κερδίζω όμως… έπαιζες σαν να ήμουν ενήλικη, γιατί;

– Έπρεπε να μάθεις και τη νίκη και την ήττα, καλή μου. Η ζωή δεν είναι μόνο νίκες… και έπρεπε να σε κάνω να προσπαθήσεις όσο περισσότερο μπορείς να με κερδίσεις χωρίς να τα παρατήσεις.

– Τις περισσότερες φορές όμως, μου έλεγες να εξασκηθώ παίζοντας μόνη μου με τον τοίχο… γιατί έπρεπε να παίζω μόνη μου με τον τοίχο, μαμά;

– Για να μάθεις τη δράση- αντίδραση, παιδί μου.

– Και σε τι θα μου χρησιμεύσει αυτό τώρα που μεγάλωσα;

– Γιατί τώρα ξέρεις πως κάθε μπαλάκι που πετάς στον τοίχο, γυρίζει πίσω σε σένα με την ίδια ένταση. Μπορεί πλέον να μην παίζεις πινγκ- πονγκ με τα χέρια, μα παίζει, κορίτσι μου, η ψυχή σου συνεχόμενα και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς πως ό,τι κάνεις, ό,τι σκέφτεσαι και ό,τι λες, γυρίζει πίσω σε σένα.

– Σαν να λέμε ψυχικό πινγκ- πονγκ, δηλαδή μητέρα;

– Ακριβώς, παιδί μου…